Op haar geboortedag: het muzikale levensverhaal van Margriet Eshuijs

Margriet Eshuijs: Een Leven in Muziek en Hits in de Lage Landen

Vroege Jaren en Muzikale Oorsprong

Margriet Eshuijs werd geboren op 14 oktober 1952 in Zaandam, in een huis waar muziek de boventoon voerde. Haar ouders runden een muziekwinkel en muziekschool, waardoor ze letterlijk tussen de instrumenten opgroeide. Al op driejarige leeftijd speelde ze accordeon, later gitaar en orgel. Op negenjarige leeftijd was ze al actief als slaggitarist in lokale bandjes zoals The Marileens en Equipe Z. Haar zangtalent ontdekte ze toevallig, toen ze inviel voor een zanger met stemproblemen.

Na een korte studie Engels en Nederlands aan de VL/VU koos ze op twintigjarige leeftijd definitief voor een carrière in de muziek.

Doorbraak met Lucifer (1972–1979)

In 1972 richtte ze samen met onder anderen Henny Huisman de popgroep Lucifer op. De eerste jaren waren zwaar: ondanks een platencontract met EMI moest de band optreden in nachtclubs in Duitsland en Engeland om rond te komen.

De grote doorbraak kwam in 1975 met de single ‘House For Sale’, een symfonische popklassieker geproduceerd door Hans Vermeulen. Het nummer werd een enorme hit in Nederland en Vlaanderen en groeide uit tot een evergreen. De bijbehorende LP As We Are behaalde de Gouden status.

Lucifer deed in 1976 mee aan het Nationaal Songfestival met ‘Someone Is Waiting For You’, maar de samenwerking met Vermeulen eindigde na een conflict. Het tweede album Margriet (1977) kreeg minder lovende kritieken, en in 1979 besloot Eshuijs de band te ontbinden.

Solocarrière en Margriet Eshuijs Band

Na Lucifer begon ze aan een solocarrière met een meer volwassen, jazz-getinte popstijl. In 1981 bracht ze met de Margriet Eshuijs Band het album Right on Time uit. Daarop stond haar grootste solohit ‘Black Pearl’, die zowel in Nederland als Vlaanderen hoge ogen gooide. Het nummer werd bekroond met een Edison en kreeg veel airplay op radio en televisie.

In 1983 volgde de single ‘Joe And Jerry’, die eveneens goed scoorde in de hitlijsten. Beide nummers bevestigden haar status als gerespecteerde soloartiest in de Lage Landen.

Ze bleef actief in het clubcircuit en op festivals, waaronder Parkpop in Den Haag. Latere albums als Sometimes (1991), The Wee Small Hours (1993) en Shadow Dancing (1996) toonden haar veelzijdigheid. Voor Sometimes ontving ze de Gouden Harp.

In 1999 vierde ze haar 25-jarig jubileum met de live-cd Step into …

Lees het hele bericht op popmagazine.nl…