Vandaag is Adam Duritz 61 geworden. Ja, echt. De man met die wilde dreadlocks, die dromerige blik en die stem alsof hij net uit een nachtelijk café komt rollen. Als je ooit Mr. Jones hebt gehoord en dacht: “Dit gaat over mij,” dan hoor je bij de club. En geloof me, die club is groot.
Duritz is niet zomaar een zanger. Hij is zo’n figuur die je niet vergeet, zelfs als je zijn muziek al jaren niet hebt opgezet. Hij zingt niet gewoon – hij voelt. En dat voel jij dan ook. Of je nu met een biertje in je hand meezingt of stil uit het raam staart, hij weet precies dat plekje te raken waar je twijfels en dromen liggen te wachten.
Toen Counting Crows doorbraken in de jaren negentig, was het alsof iemand eindelijk woorden gaf aan dat vage gevoel van “ik wil iets, maar ik weet niet wat.” Mr. Jones was geen gewoon hitje. Het was een soort bekentenis, verpakt in een melodie die je niet meer losliet.
En hij bleef komen. Big Yellow Taxi gaf een oude klassieker een nieuwe jas, en Accidentally in Love bracht hem ineens op de radar van kinderen die verliefd werden op een animatiefilm. Adam Duritz stond plotseling op playlists van mensen die nog nooit van August and Everything After hadden gehoord – en dat is best bijzonder.
Wat ik het mooiste vind? Hij zingt zijn nummers nooit twee keer hetzelfde. Elk optreden is anders. Soms fluistert hij, soms schreeuwt hij, soms laat hij hele zinnen weg. Alsof hij ze opnieuw beleeft, daar op dat podium. Dat is magisch – en ja, soms ook frustrerend als je net dat ene refrein wilt meebrullen zoals je het kent. Maar dat is Duritz: eigenwijs, gevoelig, en altijd in beweging.
Hij heeft ook zijn donkere kanten laten zien. Hij was open over zijn mentale worstelingen, en dat maakte hem alleen maar menselijker. Want achter die grote stem zit iemand die ook niet altijd weet waar hij heen moet. En misschien is dat wel precies waarom we hem zo goed begrijpen.
Soortgelijke berichten
Now on air
Upcoming shows
